Bilgiig Korku

Amen-Ra'nın Laneti

---

1880’li yıllarda Güney Mısır’da Amen-Ra’nın mumyasını bulan 4 İngiliz genci yüzünden başlamış felaketler zinciri. Önce gençlerden bir tanesi tuhaf biçimde ortadan kaybolmuş. Sonrasında bir diğeri, hizmetkarı tarafından vurularak öldürülmüş. Ve cinayetin ardından hizmetkar bunu istemeyerek yaptığını itiraf etmiş.

Geriye kalan 2 İngiliz genç, mumyayı alıp İngiltere’ye dönmüşler. Bir tanesi parasını yatırdığı bankanın battığını öğrenirken, diğeri de ölümcül bir hastalığa yakalanarak bütün servetini sokaklarda harcamış.
 

Bir iş adamının eline geçen lanetli prensesin mumyası, British Museum’a hediye edilmiş. Ama garip olaylar devam ediyormuş. Müzede çalışan bekçiler, tabuttan ağlama sesleri duyduklarını söylüyor, ona yaklaşmaktan korkuyorlarmış. Aradan çok fazla zaman geçmeden, bekçilerden biri müzede ölü bulunmuş.

Bu sırada mumyanın fotoğrafını çeken bir gazeteci de kendini vurarak öldürmüş.

Aradan yıllar geçtikten sonra Amerikalı bir arkeolog tarafından satın alınan mumya, 1912 yılında Titanik’e yüklenmiş. Ve hepimizin bildiği gibi, batmaz denilen Titanik bir buz dağına çarparak yüzlerce insanın mezarı olmuş. Amen-Ra’nın lanetiyle ilgili son olay da bu olmuş.

 

Sadece Kırmızı

---

Yeni bir iş görüşmesi için şehir dışına gidiyordum. Uzun süredir beş parasızdım ve bu işi alırsam hayatımı yeniden yoluna koyabilirdim. Saatlerce araba kullandıktan sonra, geceyi geçirmek için yol kenarındaki bir motele girdim.

Resepsiyondaki tuhaf kadına bir oda istediğimi söyledikten sonra anahtarımı alarak merdivenlere doğru yürüdüm. Tam bu sırada kadın “Son bir şey daha beyefendi! Otelde numarasız ve her zaman kilitli olan bir oda var. Oraya yaklaşmamanızı öneririm.” dedi.

Çatlak kadının söylediklerini umursamayarak odaya çıktım ve yatağa uzandım. Ama birkaç saat sonra rahatsız edici bir su sesiyle uyandım.
 

Yeniden uyumaya çalışsam da durmak bilmeyen ses buna engel oluyordu. Ben de odanın kapısını açıp, musluğu açık unutan kimse onu bulmak için koridora çıktım. Çok geçmeden su sesinin karşıdaki odadan geldiğini anladım ve kapılarını çaldım.

Her seferinde daha hızlı vursam da kapıyı açan kimse yoktu. Sonunda delikten bakmaya karar verdim ve gözümü kapı deliğine yaklaştırarak içeriyi görmeye çalıştım. Fakat gördüğüm tek şey kırmızıydı! Birileri kapı deliğine kırmızı bir örtü falan asmış olmalıydı. Sinirle aşağıya inip, resepsiyondaki kadına olanları anlattım.

Ve kadın beni sessizce dinledikten sonra, odanın hikayesini anlatmaya başladı:

“Yıllar önce o odada bir kadın öldürüldü. Ve sadece kapıdan içeri giren genç bir adama baktığı için. Kıskanç kocasının gözü döndü ve kadına odalarına çıkmayı teklif etti. O kadar güzel ve naif bir kadındı ki! Gülümseyerek kocasının dediğini yaptı ve merdivenlerden yukarı çıktı.

Sabah olduğunda çift aşağıya inmedi, öğlen ya da akşam da öyle. Sonunda anahtarımla odalarına girdiğimde banyodan dışarı taşan suyu gördüm. Banyonun kapısını açtığımda ise kadının bembeyaz teni ve oyulmuş, kırmızı gözleriyle karşılaştım.”

Rus Uyku Deneyi

---

Denekler, II. Dünya Savaşı sırasında yakalanmış siyasi tutsaklardı. Ve deneye başlamadan önce, onlara 30 günün sonunda hayatta kalan kişinin özgür bırakılacağı söylenmişti. Deneyin amacı ise; bir insanın ne kadar süre uykusuz kalabileceği ve bunun insan üzerinde nasıl etkiler yapacağını belirlemekti.

Odada 5 kişiye 1 ay boyunca yetecek yiyecek ve su bulunuyordu. Ayrıca deneklerin uyumamaları için odaya sürekli uyarıcı gaz ve oksijen veriliyordu. İlk 5 gün her şey yolunda gitse de sonrasında işler değişecekti.

Mahkumlar birbirleriyle konuşmayı keserek, mikrofonlara fısıldamaya başladılar. 9 günden sonra bir denek çığlık atmaya başladı ve saatlerce bağırmaya devam etti. Ardında ikinci deneğin çığlıkları duyuldu.

Diğer 3 denek ise mikrofonlara fısıldayarak, küçük gözlem camlarını kitap sayfalarıyla kapattılar. Sonrasında çığlıklar tamamen kesildi. Bu sessizlik günlerce sürdü. Nihayet araştırmacılar, ne olup bittiğini görmek için odaya girmeye karar verdiklerinde, içeriden “artık özgür olmak istemiyoruz” cevabını aldılar.

Deneyi bitirme kararı alan yetkililer, içeri girdiklerinde korkunç bir manzarayla karşılaştılar. Deneklerden biri ölmüş, zemin kana dolmuş, yiyeceklere neredeyse hiç dokunulmamış, diğerleri ise deyim yerindeyse insanlıktan çıkmışlardı.

Derileri paramparça olan deneklerin, iç organları gözüküyordu. Şoku atlatan yetkililer, denekleri dışarıya çıkartmaya çalışsa da onlar bunu istemiyordu.

İşte bu mücadele sırasında, askerlerden ve deneklerden biri ölürken, bir diğer askerin de testisleri koparıldı. Sağ kalan 3 denek, tıbbi merkezlere kaldırılıp tedavi edilmeye çalışıldı. Fakat hepsi de uyanık kalmak istiyor, daha fazla uyarıcı gaz almak için ısrar ediyordu.

Deneklerden bir tanesi verilen anesteziyle günler sonra uykuya daldı ve bir daha uyanamadı. Bir diğer denek ise ameliyat sırasında birkaç kez gülümsedi ve hemşirelerden biri onun “kesmeye devam et” dediğini duydu.

Tüm bu olanlara rağmen askeri yetkili, araştırmacılara 2 deneğin yeniden odaya kapatılmasını emretti ve bu emri üzerine emri verdiği araştırmacı tarafından vuruldu. Bu deneyin amacını çoktan aştığını düşünen araştırmacı, daha sonra da denekleri öldürdü.

Ama hala konuşabilen deneği öldürmeden önce ona, ne olduğunu sormayı da ihmal etmedi. Denekten aldığı “Bu kadar kolay mı unuttunuz? Biz sizleriz…” ile başlayan cevabı ise en az kendisi kadar korkutucuydu.

 

 

 

Gölge

---

Her insanın çocukluktan gelen korkuları vardır. Kimisi yatağının altına bakar, kimisi ise gardrobun açık kalan aralığına bakar. Ancak tek ortak yön vardır. Hep orada bir şey olduğunu düşünürüz. Bilinç altımız bize oyun oynar. Çocukluk işte...

Ancak küçük bir çocuğun delirmesine yol açan bir olay bu ikisine benzememişti. Gerçekti ve hiçbir zaman unutmayacaktı...

İlkokulda okuyan ve oldukça sevimli bir kız çocuğu olan Jennifer, yaşıtlarına göre oldukça hareketliydi. En popüleri de denilebilirdi. Okul da sürekli göz önündeydi ve oyun oynamayı çok severdi. Her şey çok iyi gidiyordu. Kimse başına bir şey geleceğini bilmiyordu.

Jennifer, gün geçtikçe eski sevincini kaybetmeye başladı. Artık eskisi kadar oynamıyor ve eskisi kadar gülmüyordu. Annesi'ni ya da bir başka sevdiği bir insanı görünce katlanamıyor ve kriz geçiriyordu adeta. Ailesi, sayısız kliniklere, sayısız psikologlara gitti. Ancak bir çözüm bulamadılar.

Kimi geceler kendi kendine konuşurdu. Annesi ise sessizce kulağını kapıya dayar ve konuşmasını dinlerdi. Ancak o gün çattığında, kızının kendi kendine konuşmadığını anladı... İşte o gün bütün ailenin kaderi değişmişti.

Izdırap dolu, rutubetli koridorlarda gezen kızın annesi, kızının kapısını çaldı ve yemeği ne zaman yiyeceğini sordu. Kız, daha sonra yiyeceğini söyleyince odayı terk etti. Tam mutfağa gidecekken, odadan gülüşme sesleri duydu. Kızı her zaman böyle gülmezdi. Meraklanarak, kulağını yine kapıya dayadı ve dinlemeye başladı.

Sadece kızı konuşuyordu. Arada sırada ise anlatırken gülüyordu. En sonunda, gölge diye seslendi. Annesi, kızının gölge diye seslendiğini duymuştu. Kızı, gölge diye adlandırdığı ve sürekli odasının duvarlarında ve tavanında beliren bir gölge ile konuşuyordu. Ancak bu gölge, odasında bulunan herhangi nesnenin gölgesi değildi. Tamamen bağımsızdı ve oldukça ürkütücüydü.

Annesi, kızının birkaç dakika konuşmalarına dinledikten sonra bir anda bağırmasına ve sinirlenmesine şahit oldu. Sanki seslendiği o gölge, kızını kontrol ediyordu. Kızı;

"Hayır öyle bir şey yapmaz! Benim annem öyle birisi değil. Ona bir şey yapma" dedi. Zavallı annesi ise hala daha dinlemeye devam ediyordu.

Saniyeler sonra sesler kesildi ve odanın içinden koşma sesleri geldi. Eşyalar düşüyordu. Kız, kendini bir o yana, bir öteki yana vuruyordu. Kadın, bu olanları dinlerken daha korkunç bir şey oldu.

Kulağının içine saplanan bıçak ile yere düştü. Dehşete kapılarak bağırırken, odanın kapısı açıldı ve gözleri tamamen simsiyah olmuş kızı elinde bıçak ile annesine yürümeye başladı. Kadının zaten kulağı kanıyordu ve hiçbir şey duyamıyordu. Can havliyle, yerde sürünerek kaçmaya çalıştı.

Kontrolünü kaybeden kız, annesinin ayaklarını tuttu ve onu odasına sürüklemeye çalıştı. Tam bu sırada, ailenin babası eve girdi ve arbadenin seslerini duydu. Hızlı bir şekilde koridora geldiğinde ise, son gördüğü şey; Kızının, karısını kendi odasına sürüklediğiydi. Yetişemeden kapı kapandı ve içeriden zavallı kadıncağızın çığlıkları duyuldu. Pek sürmeden, kapı tekrar açıldı ve kadının cansız vücudu koridora düştü.

Kızın vücudunu, şeytan ele geçirmişti ve artık tamamen umutsuzdu...
 

Korkunç Gerçek

---

Gerçekler her zaman iyi olmayabilir. Bazı gerçekler vardır ve o gerçekler, insana ve hatta bütün insanlığa korku verebilir. Bunlardan birini yaşayan Mike için her şey sıradandı. Ancak öğrendiği ve daha da ileriye giderek bizzat gördüğü gerçekler, aklını yitirmesine sebep oldu.

Yetkililer, yazdığı günlüğü ele geçirdi ve halk için yayınladılar. Onlara göre bunlar bir delinin hatıraları olabilirdi. Ancak hatıraların sahibi olan delinin benliği, bu günlüğe sıkışmıştı...

Mike, her zaman ki gibi uyandı ve çalışmak üzere yola çıktı. Esnek çalışma saatleri olduğu için rahat bir şekilde neredeyse istediği saatte uyanabiliyordu. Bu yüzden işini seven Mike, gülünç ve mutlu bir adamdı. Çevresinde ki insanlar en azından bunu söylüyordu.

Her zaman ki gibi iş yerine vardı ve işini yapmaya başladı, Mike.
Bir yazılımcı şirketinde çalışmakta olan Mike'ın görevi, bir Websitesi'nde ki hataları çözmek ve geri bildirimleri değerlendirmekti.

Bu yönü ile risk analisti de diyebilirdik. Çünkü riskleri değerlendiriyor ve çözülmesi gerekenleri çözerek, şirketine para kazandırıyordu.

Yine diğer günlerden farksız bir şekilde işinden ayrılmak için masasından kalktı ve iş arkadaşları ile vedalaşarak arabasına doğru yürüdü. İçinde garip bir his vardı. Pek aldırış etmedi ve yürümeye devam etti. Arabasına bindi ve evine doğru yol aldı.

Evine gelmeden önce her zaman bira içmek için bir yere uğrardı. Yine bu mekana uğradı ve mekanda ki barmenle sohbet ederek içkisini yudumladı.

Pek değil...Birkaç dakika sonra bir anda içeriyi polisler sardı. En önden giren kişi elinde "FBI" yazan bir kimlik kartı gösteriyordu. Mike adında bir kişinin burada olup olmadığını sordu.

Mike böyle şeylere karşı çok hassastı. Kötü yaptığı bir şey de yoktu. Bu yüzden burada olduğunu ve neler döndüğünü sordu. Ancak sormaması gereken bir soru sormuştu. Mike'ın son gördüğü şey, kendisine doğru gelen bir tüfek olmuştu...

Gözüğü, bir sorgu odasında açtı. İçerisi soğuk,dışarısı soğuk ve ona doğru bakan adam da soğuktu. Gözlüğünü takarak olanlara anlam vermeye çalıştı. Ancak hiçbir fikri yoktu. Bir karıncayı dahi incittiğini hatırlamıyordu.

Onu sorgulayan adam önüne bir belge itti ve şunları söyledi;

"Hakların burada yazıyor. Söyledikleri'nin hepsi kayıt altına alınacak ve mahkeme de kullanılacaktır."

Mike, ne yaptığını sorduğunda ise; Adam anlatmaya başladı:

"Çalıştığın şirketin paravan olduğunu saptadık. Amerika Savunma Bakanlığın'dan veri çalıyordunuz! Bilmiyor muş gibi yapma aşağılık herif!"

+ İnanın ben böyle bir şeyin olduğundan haberim yoktu. Sizden duyuyorum!

-Bana yalanların sökmez! Sen bir vatan hainisin. Şimdi örgüt liderini söyle. Şirketin sahibi kayıplara karıştı. Derhal bize ismini ver. Yoksa buradan diri çıkamazsın!

Mike hemen aklına gelen ismi söyledi:

+Travis Scott!

-Hemen araştırın bu ismi

Karşısında oturan adam, tekrar odasına dönmüştü. Mike, odanın içerisinde ki tek pencereden baktı. Bu...Bu olamazdı! Antarktika'da idi. Bu olanlara hala daha anlam verememişken, bir yapılanmanın olmadığı...hatta hayatın olmadığı bu yerde tutuluyordu.

Sandalyesi'nden kalktı ve bir o yana, bir öteki yana yürümeye başladı. Odanın içinde volta atıyordu. Birkaç dakika sonra yer titemeye başladı. Adeta deprem oluyordu. Ancak bu deprem değildi.

Bu seslerin ardından dışarıdan silah sesleri duyulmaya başladı. Dışarı dan rusça bir takım sesler geliyordu. Biraz sonra sesler kesildiğinde, sorgu odasından çıktı ve herkesin öldüğünü gördü. Ancak hala daha rusça sesler geliyordu.

Elini çabuk tuttu ve bir cesedin kanını yüzüne sürerek, cesedin altına yattı ve ölü taklidi yaptı. Sorgu odasına koşar adımlarla giren özel tim, onun burada olmadıklarını söyledi.

Küfür ederek odadan çıktılar ve tekrar helikopter sesi duyuldu. Dakikalar sonra Mike, yerinden kalktı ve tesisi gezmeye başladı. Artık, herkesin öldüğünden emindi. Dışarısı çok soğuk olduğu için, üstüne iki tane mont ve birkaç kalın kıyafet daha giyinip dışarıya çıktı.

Bu tesisten bir an önce kurtulması gerekiyordu. Biraz yürüdü. Yürürken aklını kurcalayan birçok soru vardı. Antarktika'ya gelmişti ve adeta önünde keşfedilmemiş bir cennet vardı.

İnternetten öğrendiğine göre her yerin parçalanmış olması gerekiyordu. Ancak böyle bir durum yoktu. Sadece biraz soğuktu. Hatta anlatılana göre o kadar soğukta değildi. Bir montunu çıkartıp eline aldı ve yürümeye devam etti...

Birkaç saat sonra, artık buzlar bitmiş ve yerini yeşillik alanlara bırakmıştı. Mike gözlerine inanamamıştı! Yıllar boyunca söylenen yalana kendini o kadar çok kaptırmıştı ki gerçekten buranın varlığına inanamadı.

Etrafta garip yaratıklar geziyordu. Çok güzel bir yerdi burası. Ancak bu büyülenme süresi elbette geçecekti. Çünkü, koskoca Amerika onu arıyordu.

İncirlik üssünden havalanan, nükleer başlıklı f16 jetleri, kısa süre de Mike'ın bulunduğu konuma geldi. Ancak jetler, yeşillik kısımlara gelemiyordu. Sanki orada görünmez bir güç, hava araçları için bulunuyordu. Mike hemen jetlere doğru koştu. Ancak bu hayatı boyunca yaptığı en büyük hata olmuştu.

Jetlerin onu vuracağını anlayan Mike, tekrar yeşillik alanlara koştu ve günler, aylar ve hatta yıllar burada yaşadı. Doğal zenginlikler ile doluydu.

Çantasın'da ki defterine burası ile ilgili tasvirler yapıyor ve bir gün, burayı insanlığa anlatmayı iple çekiyordu. Nihayet ayrılma zamanı geldi. Mike, buradan ayrıldı ve tekrar Antarktika tesisine yürümeye başladı.

Yürüyüş ardından fark edilmişti. Elinde ki defteri çıkararak;

"1 yıl boyunca orada yaşadım! Orada yeni bir yaşam var. Yeni bir şans var. Yeni bir Dünya var! gelip görmelisiniz!" dedi.

Bilim insanlarının da olduğu bir grup, Mike'ın önünde durdu. Mike, başına bir şey geleceğini biliyordu. Tekrar bağırarak;

"Yalan söylemiyorum. Sandığımız dan daha güzel bir Dünya var orada dedi."

Ancak kimse Mike'ı dinlemedi. Kafasına, uyutucu bir şırınga yedikten sonra tesise gönderildi. Elektroşoklar ile hafızası silindi ve akıl hastanesine kapatıldı. Koca bir hikaye ölmüş,gitmişti...
 

Hastane Terörü

---

 1950 yılında yaşanan çok korkunç bir olay hala daha bazı araştırmacıların ilgi odağı olmuştur. 2. Dünya Savaşın'da Öjeni ile birçok akıl hastası kısır edilmişti ve bu böyle devam etmişti.

İşte şimdi durum bundan farksızdı...

Amerika'da, gönüllü araştırmacı olarak çalışan Julie, akıl hastaları hakkında araştırma yapıyor ve yaptığı araştırmaları kitapların da kullanıyordu. Ancak bundan fazlası gerekiyordu. Çünkü, kitaplarda ki bilgiler artık yetmiyordu. Gözlemlemesi ve daha detaya inerek araştırılması gereken bir konuydu bu.

Araştırmaya ilk önce Akıl Hastaneleri ile başlayacaktı. Savaş, hemen hemen yeni bittiği için terk edilen çok sayıda hastane bulunuyordu. O yüzden rahat bir şekilde bu hastanelere girebilecek ve gözlem yapabilecekti.

Hemen Bisikletine atladı ve yolu koyuldu. Gideceği yol biraz uzundu. Ancak değecekti.

Nihayet terk edilmiş hastaneye vardı. Bisikletten indikten sonra hiç kimsenin olmadığına emin olması gerekiyordu. Çünkü içeriye giriş yasak olabilirdi. Biraz yaklaşınca, kapıya kilit vurulduğunu gördü. Cebinden çıkarttığı tel ile kilidi açtı ve hastaneye girdi.

İçerisi çok karanlıktı. Bu yüzden fenerini getirmişti. Her yer çok kirliydi. Ayrıca dayanılmaz bir koku vardı. Hastane'de bırakılmış eşyaları çantasına koydu ve çevre de gördükleri ile alakalı notlar almaya başladı.

Uzun süren araştırma sürecinden sonra geri dönemek için kapıya gittiğin de oldukça şaşırmıştı. Çünkü kapı kilitliydi. Ancak kendisi kilitlememişti ve asla kilitlemezdi.

Dehşete kapıldı ve kapıyı zorlamaya başladı. Ama kapı açılmıyordu. Hastane içerisinden gelen ayak seslerini duyması ile birlikte, tekrar dehşete kapıldı ve merdivenlerden çıkarak diğer kata ulaştı. Çantasından çıkardığı çakıyı ileriye doğrulttu ve diğer elinde ki fener ile etrafı aydınlatmaya devam etti.

En sonunda ilerisinden gelen adamı görebilmişti. Her tarafı kan içindeydi ve sürekli bağırıyordu. Ne yapacağını bilemedi çünkü adeta kapana kısılmıştı. Adam üstüne doğru geliyor, ancak hiçbir şey yapamıyordu.

Birkaç dakika sonra kalabalıklaştılar ve değişik hareketler yaparak Julia'nın yanına kadar geldiler. Yamyam davranışlar gösteriyorlardı. Akıl Hastaları'nın altında ezilen Julia oracıkta yaşamını yitirmişti.

Günler sonra, kilidin kırıldığını gören görevliler, binaya giriş yapmış ve Julia'nın yenmiş bedenini buldular...
 

Kusursuz Bir Tatil

---

Muazzam bir şekilde yapılmış tatil planları, tatlı ve kusursuz kurulmuş çocukca hayaller. Belki hepsi biraz mutluluk için. Belki hepsi biraz normal hayatın sıradanlıklardan oluşan bütününden kaçıp bir köşeye saklanmak için. Fakat karşınıza bir mum yakıp koyarsanız, mumu görebilirsiniz. Mumu söndürürseniz onu göremezsiniz. Ama onun hala karşınızda olduğunu da bilirsiniz. Biraz önce anlattıklarım tam olarak bu mum misaliyle örtüşmekte. İnsanların şahsi fikirleri ve kendi kafalarında yarattıkları dünyaları ne düşünür bilemem ama benim minik zihnimden akıp gidenler bunlar dostlarım.
Ve ben de tatlı hayallerimi çoktan kurgulamış, hatta bir sonraki aşamaya geçip onları yaşamaya başlamıştım bile. Kız arkadaşımla birlikte şirin ve minik bir otelde 2 haftalık bir tatil ayarlamıştım. Aslına bakarsanız ,biraz da fiyatı işime geldiğinden, bunun geri tepilmeyecek bir teklif olduğunu anlamıştım. 22 Mayıs Pazartesi günüydü. Elimde en sevdiğim romanlardan 'Yüreğinin Götürdüğü Yere Git' vardı ve yatağıma uzanmış keyifli bir vaziyette muazzam akıcı kelimelerle dolu sayfaların arasında kayboluyordum. Sonra sağ cebimde bir titreşim hissettim. O kadar dalmıştım ki bir an için onun telefonum olduğu aklıma bile gelmedi! Aslında kitabı bırakıp mesajı okumaya hiç niyetim yoktu ama içimde ,tam olarak nerede olduğunu bilemediğim bir şey, bana adeta 'Mesajı oku seni serseri!' diye emretmişti. Bu emre itaat etmek belki benim isteğim, belki de gayri ihtiyari bir davranışımdı fakat sonuç olarak artık mesajla göz gözeydim.
***
Gönderen: Barbabietola Hotel
'2 haftalık müthiş bir tatil keyfi sadece 250 $! Ayrıntılı bilgi için: barbabietolapalace.it'
***
"Denemeye değebilir." diye mırıldandıktan sonra verilen internet sitesine giriş yaptım. Fotoğraf galerisinden gördüğüm kadarıyla Carlotta'nın tam hoşuna gidecek tipten odaları, havuzları ve bahçeleri olan bir yerdi. Aslında benim de hoşuma gitmedi değildi. Güzel bir sürpriz olabilirdi. Vakit kaybetmek istemezken rezervasyonumuzu yaptırdım ve bu sırada biraz daha detaylı bilgiye eriştim. Her sabah lezzetli kahvaltı imkanı, öğleden sonra isteyenlere spor eğitimi ve bedava dondurmalar... ve bunun gibi daha çok şey. 
Günler koşmayı yeni öğrenmiş ve her fırsatta koşan çocuklar gibi kovalaştılar ve tatil günü ikimiz de çok heyecanlıydık. Bir gün önce Carlotta'ya sürprizimi açıklamıştım. Şimdiyse hazırlıklarımızı tamamlamış ve otele giden yoldaydık. Kısa bir yolumuz kala aramızda o zaman önemsemediğim, 2 hafta sonraysa 'Önemsemeliydim.' diyerek pişman olduğum şu diyaloglar geçmişti:
"Lucio, buranın güzel bir yer olduğundan emin misin?"
"Elbette. Neden böyle bir kuşkuya düştün?"
"Kötü hissediyorum. Arabayı durdur. Lütfen..."
Arabayı sağa çektim. Issız yolda bizden başka kimse yoktu. Kafamda garip düşünceler sıralandı. -Neden yol boştu? Acaba otele hiç tercih edilmeyen bir zamanda mı rastgeldik? Öyle olsa o tanıtım mesajı neden geldi? Otel artık kullanılmıyor mu? Yoksa yanlış yolda mıyız?- Gözlerim Carlotta'ya kaydı. Terlemişti. Ciddi anlamda terlemişti. Bir sorun olup olmadığını sordum. Israrla bir şey yok dedi. Belki de planları mahvetmek istemiyordu. Fakat en sonunda konuştu.
"Sanırım 400-500 metre geride. Çalılıkların arasında... bir şey... bir ceset gördüm Lucio."
Şok olmuştum. Tepki veremedim.
"Emin misin?"
"Sanırım."
Arabayı çalıştırdım ve hızla geri döndüm. Gördüğünün hayalden başka bir şey olmadığını ona ispat edip müthiş tatilimizi mahvetmesine izin vermeyecektim. Oraya vardığımızda bana durmamı söyledi. Durdum. İşaret ettiği yere korkak gözlerle baktım. Gerçekten sarı ve uzun otların içinde bembeyaz çarşaflar içinde bir kadın yatıyordu. Korkmuştum. Belki hala yaşıyordu. Arabadan indim ve yanına yaklaştım. Bembeyaz kesilmişti. Teni neredeyse sarılı olduğu çarşaflar kadar beyazlamıştı. Belli ki günler önce ölmüştü. İyice yaklaştım ve bir anda gözlerinin açıldığını gördüm. Kocaman, iri ve mavi gözleri vardı. Bana odaklanmıştı. Dengemi kaybettim ve geriye düştüm. Carlotta ne olduğunu sorduğunda ona görmemiş olamayacağını söyledim.
"Gözünü açtı! Fark etmedin mi! Kocaman, mavi..."
"Hayır, açmadı Lucio. Burdan gidelim. Hemen gidelim."
Kolumdan çekiştiriyordu. Bense korkuyla kadına bakıyordum. Gözleri kapalıydı. Belki de hayal görmüştüm. Her şey bir anda berbat ve paranormal bir olaya dönüşmüştü. Korkudan titriyordum. Arabaya bindik ve yolumuza devam ettik. Otele girdiğimizde ikimizde ruhları bedenlerinden ayrılmış cansızlar gibiydik. Odamıza geçtik ve sessizce yatağın üstünde oturmaya başladık.
"Sence nasıl öldü."
"Bilmiyorum."
O gözler aklıma geldikçe titriyordum. Hava kararmıştı ve biz bir nebze de olsa ilk şoku atlatmıştık. Akşam yemeğini yedikten sonra tekrardan odamıza çıktık. Valizleri yerleştirmek tamamen aklımdan çıkmıştı. En büyük valizi aldım ve dolabı açtım. İçi bomboştu. Yukarıdan aşağıya doğru gözlerimi gezirdiğimdeyse tüm oteli titretecek şiddette bir çığlık attığıma emin olabilirsiniz. O sabah gördüğümüz ölü beden orada öylece yatıyordu. Carlottaya baktım. Ama o... Carlotta değildi. Lanet olası büyük ve mavi gözleriyle, beyazlar içindeki ölü bedendi. "Hayır!" diye bağırdım. "Sen ölüsün. Yoksun! Bunlar saçma. Beni kandıramazsın. Hepsi birer kurgu. Yoksun ve olmadın. Asla da olmayacaksın."
Az önce okuduklarınız İtalya'nın Piacenza kentinde bir akıl hastanesinde tedavi görmekte olan Lucio Sperare'nin hastanaden taburcu olduktan bir gün sonra yatağının altında bulunan mektubuydu. Doktorlar ve görevliler Lucio'nun kağıt ve kalemi nerden bulduğu hakkında mantılı bir açıklama yapamadı. İşin garibiyse, tımarhanenin hademelerinden beyaz üniforması, beyaz teni ve mavi gözleriyle dikkat çeken Carlotta Sperenzo'nun bu mektup bulunduktan hemen sonra garip bir şekilde ortadan kaybolmasıydı.

Marangoz

---

 Parası'nı marangozluk ile kazanan ihtiyar bir adam vardı. Küçük bir kasaba da yaşıyor ve fazla geliri olmayan ama geçinmesini sağlayan baba yadigarı bir mesleği yapıyordu.

Kasaba halkı bu adamı çok iyi bilir ve her işini bu adama yaptırırlardı. Birçok marangoz olmasına karşın, işini en güzel ve profesyonel yapan tek kişi bu adamdı.

Yine günlerden bir gün dükkanını erkenden açan ve kahvesini yudumlarken haberleri izleyen adam, çok ilgi çekici bir haber ile karşılaştı. Haber'de söylendiğine göre, bir adamın satan ayininden kaçıp cinnet geçirdikten sonra çevresinde ki insanları yaktığı söyleniyordu.

Facia olarak nitelendirilen haberin devamında ise, Satanistlik üzerine konuşmalar ve bilgiler yer alıyordu. İhtiyar adam, ilk başta pek dikkat etmedi ve işine koyuldu. Ancak saatlerin ilerlemesinin ardından, internette Satanizm ve yapılan ayinleri araştırmaya başladı.

Yaşlı birisi olduğu için ve günler onun için heyecanlı geçmediği için yeni bir konuyu araştırmak oldukça iyi hissettiriyordu. Öğrendikleri karşısın da şaşkınlığını bir türlü gizleyemedi.

İnanç yönünden bu tür konular ile ilgilenmezdi. Hatta bir dine mensup bile değildi. Çünkü böyle şeyleri gereksiz buluyordu. Ancak kendini etkileyen bu haberden sonra yaptığı araştırmalar onu bu konuyu araştırmaya itmişti.

Artık işini eski düzen ve tertip ile yapmıyordu. Bir an önce daha da araştırmak ve yeni keşfettiği bu bilgiyi daha da yakından tanımak istiyordu.

Günler birbirini kovaladı ve adam daha da bağımlı hale geldi. Zaten karısı öldüğü için böyle işleri daha rahat yapabiliyordu. O kadar fazla etkilendi ki evine semboller çizmeye başladı. Deli gibi semboller çiziyor ve kendini çizmekten alıkoyamıyordu. Dükkan'a bakması için genç birisini görevlendirmiş ve para ödüyordu.

Eski kişiliğinden eser yoktu...

Artık Satanizm'e inanmaya başladığında çevresine daha farklı bakıyordu. En sonunda birisini kurban etmesi gerektiğini anladığında, doğruca dükkanına koştu ve bugün işi kendisinin yapacağını söyledi.

İhtiyar adamı gören kasaba halkı neşelenmiş ve dükkana doğru koşmuştu. Müşteriler, yapılması gereken işleri söylediği zaman, adam bunları güler yüzü ile karşılıyordu.

Diğer gün, yapacağı iş için hazırlanmaya başladı. Ancak bu sefer amacı farklıydı. Bu işi yapmayacaktı. Yanına birkaç bıçak aldıktan sonra işi yapacağı eve doğru yol aldı. İşini bitirmeden hemen önce gizlice evin kilidini değiştirdi ve anahtarını cebine koydu.

Bunu aynı şekilde bütün müşterilerin evine uyguladı ve günün yorgunluğu ile evine döndü. Sesli bir şekilde şeytan ile konuşuyor ve yapacağı şeylerden bahsediyordu. Ya da konuştuğunu zannediyordu...

Aylar geçtikten sonra, kasabalı bir terslik olduğunu anlamıştı. Gece uyurlarken sürekli evlerinden sesler geliyor ve bazen, yattıkları oda da farklı bir nefesin olduğunu hissediyorlardı.

Daha fazla dayanamadan bunu şerife açıkladılar. Şerif birkaç gün gözetledikten sonra herhangi bir şey bulamadı ve uğraşmayı bıraktı. Ancak bu gerçekti...İhtiyar adam, insanların evlerine giriyor ve o evin içerisinde değişik sözcükler fısıldıyordu.

Ayini tamamladıktan sonra artık yapması gerekeni biliyordu. İhtiyar adam, yine gece vakti elinde bıçaklar ile birlikte insanların evine girdi ve onları uykusunda bıçaklamaya başladı. İnsanlar'ın kanlarını yüzüne sürdükten sonra bağırarak değişik cümleler kuruyordu.

O gün kasaba da ki herkes öldürüldü. Sabah, şans eseri kasabaya gelen diğer insanlar yerde bir cesedin olduğunu görünce polise haber verdiler. Polis, yaptığı arama sırasında bütün kasabalının ölü olduğunu ve bir kişinin eksik olduğunu söyledi.

O eksik kişi ise bir zamanlar, bir haberden etkilenen ve hayatını karartan ihtiyar adamdan başkası değildi. İnsanları kurban etmek yetmemişti ve kendini de kurban etmişti...

Şeytan'ın Günü

---

 Akıl almaz bir olay Amerika'da meydana gelmişti. Toplum'un asla unutamayacağı olay şeytanın ta kendisi tarafından yapılmıştı...

Kış birçok küçük eyaleti zorluyordu. Salem olarak bilinen ve oldukça ünlü olan bir eyalet vardı. Cadı Mahkemeleri ile ünlü olan ve Cadılar Bayramı'nda oldukça fazla insanın gelerek eşsiz duygular yaşadığı bir yer. Her şey Cadılar Bayramı gelip çattığında başlamıştı. 2020 yılında Cadılar Bayramı 30 Ekim'de yapılacaktı ve bu yüzden buraya gelip eğlenmek isteyen herkes daha önceden her şeyi planlamış ve o günü bekliyordu.

Ancak buraya başka birisi daha gelmişti. Acı,kan ve çığlıktan beslenen birçok dine konu olmuş şeytanın gölgesi bir psikopat!

Nihayet Cadılar Bayramı kutlamaları başladığın da, o gün Salem'de ayrıca Cadı Mahkemeleri oyunu da oynanıyordu. Kısacası, insanlar eğlenmesine bakıyordu. Güzel bir gün geçirmeyi umuyorlardı. Ancak şunu bilmiyorlardı ki, bugün diğerlerinden daha güzel bir gün olmayacaktı.

Rusya'dan gelen ve insanlardan beslenen psikopat adam hazırlığını yapıyordu. Planlamalar'a göre bugün burayı parlak bir şölene çevirecekti. Susturucu silah, alev üfleyen bir silah ve gaz maskesi. Bugün'ün eğlencesi buydu. Soğukkanlı bir şekilde arabasına bindi ve kutlamalara doğru yol aldı.

O sırada, Cadı Mahkemeleri oyunu oynanıyordu. Psikopat katil tiyatro ya doğru yaklaştı ve içeriyi gözlemeye başladı. İnsanlar, gösteriyi izliyordu ve herhangi birisinin aklı dışarıda değildi. Bundan emin olarak ve gizlice adım atarak içeri girdi. Koridor'da yürüyen bir adamın selam vermesi üzerine ona doğru seslendi ve zavallı adam yanına yaklaştığı sıra da, adamı ters çevirerek boynunu kırdı.

Cesedi'ni personel odasına koyduktan sonra, merdivenleri çıkmaya başladı. Kendisi'ne doğru gelen görevlinin susturucu ile kafasına sıkarak ilermeye devam etti. Nihayet başka görevli ya da herhangi bir meraklı,kaybolmuş insan olmadığından emin olduktan sonra gösteri yapılan odanın olduğu tarafa doğru yöneldi.

Başka bir çıkış yoktu ve başlamak için en ideal zamandı. İlk önce kapıyı yavaş ve arada küçük bir boşluk kalıncaya dek araladı ve ardından açılmaması için sağlam bir şekilde kelepçe ile bağladı. Yanında getirdiği çantasını açarak içinden alev makinesini çıkarttı. Diğer cebinden çakmağını çıkartarak, fitilini ateşledi ve gazını kontrol ettikten sonra içeriye doğru ateş vermeye başladı.

Gürültü sebebi ile birlikte insanlar ilk başta duymuyordu. Ancak içeriye gazın girmesi ile birlikte ateşte girmiş ve insanlar kokan bir şey olduğunu fark ederek arkalarına bakmıştı. Kapı'dan gelen bir alev her yeri yakmaya başlamıştı bile.

İnsanlar'ın çığlıkları ve çektikleri acıya aldırış etmeyen psikopat adam, bütün sesler kesilene dek içeriye alev verdi. İçeri giren alevler diğer eşyalar ile tutuşarak, kısa bir süre de gösteri alanını yangın yerine çevirdi. Daha sonra dikkatli bir şekilde aradan baktı ve insanların cansız bedenlerini gördü.

Ancak bununla yetersiz kalmayacaktı. Gaz maskesini taktı ve gösteri alanının içerisine girdi. Hala daha can çekişen insanları, susturucu silahı ile öldürdü. Dışarı'dan polis sesleri geliyordu. Ancak adam hiç aldırış etmiyordu. Şayet aldığı zevk, ona yeterdi.

Bütün bunlar olurken, helikopterler ve zırhlı araçlar çoktan gelmişti. Bir grup zırhlı ekip, ellerinde tüfekler ile gösteri alanına girdi ve hızlı bir şekilde olayın olduğu yere doğru yöneldi. Ekip, kapıyı açtığı anda üstlerine doğru gelen alevin kurbanı oldular.

Adam çok soğukkanlı bir biçimde acı çeken polisleri silahı ile öldürdü ve odadan çıkmadan önce tüfeklerini aldı. Diğer polisler ise Tiyatro'yu kuşatmış ve sesli bir şekilde ikaz yapıyorlardı. Adam gösteri alanından çıktığı anda elinde ki tüfek ile dışarıya doğru rastgele ateş etmeye başladı. Kurşun'un hedefi olan birçok polis yaşamını yitirmişti.

Adam için bunlar yeterli değildi. Çünkü yapmak istediği büyük bir kapanış vardı. Çabucak merdivenleri tırmandı ve Tiyatro'nun çatısına çıktı. Kimseye görünmeden silahlarını ve tüfeğini yere atarak teslim olduğunu söyledi.

Ateş etmek için hazırlanan polisler ise bu ikaz üzerine duraksayarak, adamın çatıdan derhal inmesini söylediler. Ancak adam öyle bir şey olmayacağını çünkü artık hayatının sonuna geldiğini söyledi.

Alev makinesini, vücuduna doğru tutarak akılalmaz bir şekilde intihar etti...
 

Koleksiyoncu

---

 Çok eskiden anlatılan bir hikaye vardı. Bir zamanlar çocukların kabusu olmuş ve onların ruhları ile beslenen bir adamın hikayesi...

Yıllar sonra tekrar aynı vaka gerçekleşti. Ancak önceki vakalara göre daha korkunç ve daha feci bir şekilde...

Küçük Jim, ailesi ile birlikte yılbaşı için hazırlanıyordu. Orman'da ateşin etrafına toplanıp hindi yiyeceklerdi ve ardından şarkılar söyleyerek yeni yıla gireceklerdi. Amaçları buydu. Yeni yıla gireceği için Jim çok heyecanlıydı. Erken'den uyandı ve kahvaltısını yaptı.

Şehrin gürültüsün den bıkıp, kendi halinde bir kasabaya yerleşmişlerdi. Herkes birbirini tanırdı ve ters giden bir şey olmazdı. Nihayet güneş kendini ay a bıraktığında, ormana gitmek için hazırlandılar.

Orman, kasabaya oldukça yakındı. Bu yüzden bisikletleri ile gideceklerdi. Herkes gerekli sırt çantalarını aldı ve ormana gitmek için yola çıktılar. Keyifli bir gezintinin ardından, nihayet ormana vardılar.

Jim'in anne ve babası çadırları yapmak için çalışıyordu. Bu sırada Jim ise kelebekleri kovalıyor ve elinde ki dürbünü ile etrafı inceliyordu. Bir kelebeğin peşinden koşarken aniden bir fısıltı duydu. Hemen kafasını çevirdi ve kimsenin olmadığını görünce kelebeği kovalamaya devam etti. Ancak yine aynı sesi duydu.

Arkasına baktı ve annesi ile babasının hala daha çadırı kurduğunu görünce, ufak bir korku ile onlara koştu. Bir şey söylemedi, ancak onlarla birlikte çadır yapmaya başladı. Hindi yemek ve şarkılar söylemek için akşamı bekliyorlardı.

Akşam olduğun da, Jim'in babası ateşin üstüne bir çubuk ile geçirdiği Hindi'yi pişirmeye başladı. Annesi ise bu sırada kestane topluyordu. Jim sabırsızlandı ve bu sıkıcı bekleyişe daha fazla dayanamayarak etrafı gözlemlemeye tekrar devam etti. Her taraftan çok güzel sesler geliyordu ve Jim buna bayılmıştı.

Kısa bir süre sonra tekrar fısıltı sesi duydu. Bu sefer oldukça merak etmişti ve sesin kaynağına göre gitti. Adımını attığı yer bir anda hareket etti ve Jim tepe taklak oldu. Bir tuzağa yakalanmıştı ve ne kadar çırpsa da kurtulamıyordu. Bir kaç dakikanın ardından yüzü maskeli bir adam elinde balta ile geldi ve çocuğa doğru bakmaya başladı.

Ancak bu esna da Jim'in anne ve babası Jim'i aramaya koyulmuştu. Bağırıyorlardı. Bu korkunç adam hemen Jim'in ağzını kapattı ve beklemesini söyledi. Elinde ki balta ile siper yaparak Jim'in anne ve babasına doğru yürümeye başladı.

Gördüğü bir çalılığın içine doğru saklandı ve onları beklemeye koyuldu. Jim'in, anne ve babası çalılığın yanına geldiğinde elinde ki baltayı ikisinin bacağına doğru savurdu ve düşmelerini sağladı. Daha sonra diğer elinde bulunan benzini üstlerine döktü ve cebinden çıkarttığı çakmak ile onları yaktı.

Çok korkunç çığlık sesleri duyuluyordu. Öldüklerin'den emin olduktan sonra tekrar Jim'e doğru gitti. Ancak Jim'in orada olmadığını gördüğü zaman hemen etrafı aramaya başladı. Jim koşuyor, katil ondan da daha hızlı koşuyordu. Jim'in koştuğu yerler de kurt kapanları vardı ve onlara basmamaya dikkat ediyordu. Ancak bir tanesine bastı ve acının etkisi ile çığlık attı. Ayağı kan içinde kalmıştı. Ancak bu önemsizdi. Çünkü çığlık atması ile beraber korkunç adam onu bulmuştu.

Yüzüne vurduktan sonra bayılttı ve onu bir mağaraya doğru götürdü. Jim, gözlerini çok kötü kokan bir mağara da açmıştı. Korkunç adam, Jim'in uyandığını görünce kendine gelmesini söyledi.

Jim, titreyerek adamın yanına yürüdü ve gözlerine inanamadı. Mağara duvarlarında, yakaladığı diğer çocukların bedenleri vardı. Çok korkunçtu. Adam, Jim'in korkmuş yüzüne baktı ve gülümseyerek;

+Merak etme senin sonun onlar gibi olmayacak

dedi.

Ancak Jim, sonunun onlar gibi olacağını biliyordu. Adam pişirdiği etten Jim'e uzattı ve acıktığını, yemesi gerektiğini söyledi. Jim, gerçekten acıkmıştı ve adamın uzattığı eti yedi.

Adam o sırada konuşmaya devam etti;

+Verdiğim eti sevdiğini görüyorum. Çünkü o et senin annen ve babana ait...

Dediğinde, Jim ağzında ki eti tükürdü. Kafasına doğru gelen baltayı gördü ve kendini yere atarak çıkışa doğru kaçmaya başladı. Adam, Jim'in peşinden koşuyordu. Bütün bunlar olurken, çıkış yere düşen taşlar yüzünden kapandı ve Jim, sonunun yakın olduğunu anladı.

Çıkışın kapandığını gören adam ise adımlarını yavaşlattı ve elinde ki baltayı etrafa doğru savurarak Jim'in karşısına geçti;

+Bugün şansın yokmuş küçük Jim. Koleksiyonum'da hiç sarı saçlı bir çocuk yok. Çok uyacaksın;


dedi ve baltayı Jim'e doğru fırlattı. Balta'nın etkisi ile yere düşmüş ve oldukça zor nefes alıyordu, Jim. Balta tam karın boşluğuna saplanmıştı. Jim bu olanlara dayanamayıp, acının da etkisi ile ağlarken adam Jim'in yanına geldi ve baltayı saplandığı yerden çıkartarak, bu sefer kafasına sapladı.

Küçük çocuk iki saniye daha nefes aldıktan sonra oracıkta ölmüştü...

 

Zihnin Ötesinde

---

 Zihnimiz'in ötesinde düşünelim. Yapacaklarımız ve yapabildiklerimizin bir sınırı vardır ve biz bu sınırı aşamayız. Peki ya  bu sınır aşılabilseydi. Sizleri bir adam ile tanıştırmak istiyorum. Sıradan hayatından ve dünyevi isteklerinden göçüp, kötülüğün saf haline gelmiş bir adam!

Peter, Her zaman ki gibi sabah erkenden kalkmış ve işe gitmişti. Bir restoran da garsonluk yapıyordu. İşini sevmiyordu çünkü, istediklerini yapabilecek kadar kazanç sağlayamıyordu. Her akşam belirsiz bir saatte evine gelir ve ruh gibi, o gün ne yaptığını düşünerek saatlerini harcadıktan sonra uyurdu ve bu sürekli devam ederdi.

Hiç düşündünüz mü? Her sabah belli bir saatte uyanıp ardından akşam evine gelen ve bunu sürekli tekrarlayan insanların, günün birinde bunu bırakabileceklerini?

Hayır. Bunu hiçbir zaman bırakamayacaklar. Çünkü Peter'da onlar gibiydi. Kazandığı ufacık parayı da ona hiçbir şey kazandırmayacak eğlencelere yatırırdı. Bundan zevkte alırdı. Çünkü o sıradan bir insandı. Ta ki o güne kadar...

+Vardiyan birazdan bitecek. Masaları kontrol et. Belki müşterilerin bir isteği olacak.

-Kontrol ediyorum hemen.

-Hayır herkesin keyfi yerinde patron!

+Güzel. İstersen bugün erken çıkabilirsin.

-Sahi mi?

+Evet. Yapacak işimiz kalmadı. Birazdan kapatacağız.

-Çok teşekkür ederim. Öyleyse yarın görüşürüz!

+Görüşürüz.

Peter, çalıştığı restoran dan çıktı ve doğruca, her gün gittiği bir yere gitti. Burası genelde yaşlı insanların takıldığı bir bardı. Her zaman ki içkisini istedi ve kafasını eğerek içmeye başladı. Yanına birisi oturana dek keyfi yerindeydi.

+Hey! Seni burada hep görüyorum. Olayın ne?

-Ben seni hiç görmüyorum.

+Gerçekten mi? Dostum, her gün buraya gelir kafamı bulurum. Adım Jonathan.

-Ben Peter.

+Memnun oldum Peter. Eee, anlat bakalım ne yaparsın.

-Her gün buraya gelir ve kötü geçen zamanımı telafi ederim.

+Benim de aşağı kalır bir yanım yok. Kötü bir maaş ve kötü bir hayat...Eğlendiğim tek yer burası dostum.

+Ne diyeceğim; daha başka bir mekana gitmek ister misin? Bildiğim çok güzel bir yer var.

-Burada iyiyim dostum, sağol.

+Hey beni dinle. Orası daha iyi hem buranın artık bir özelliği kalmadı. Her tarafta yaşlı moronlar var.

-Peki öyleyse. Gidelim.

Peter, yeni tanıştığı Jonathan ile birlikte arabaya binerek Jonathan'ın söz ettiği mekana gelmişti. Evet söylediği gibi buranın havası daha iyiydi. Mekana geldiklerinde, herkes Jonathan'ı tanıyordu. Onu tanıyan herkes Peter'a kaçamak bakışlar atıyor ve sert gözüküyordu.

Peter bu olanlara anlam veremedi. Çokta taktığı söylenemezdi. Daha sonra, Jonathan'ın peşinden büyük bir odaya geldiler. Jonathan cebinde ki puroyu çıkarttı ve kendini koltuğa bırakarak içmeye başladı.

+Sende ister misin dostum?

-Küba purosu mu?

+Evet! seviyorsun değil mi?

-Hem de nasıl!

Peter, purosunu yaktıktan sonra koltuğa oturdu ve içmeye başladı. Jonathan'a, onu niye herkesin tanıdığını sordu ve Jonathan ise, bu mekanın ona ait olduğunu söyledi. Şimdi anlamıştı Peter. Haksız da sayılmazdı Jonathan. Zevkli bir adama benziyordu.

Her Neyse...Kapı bir anda açıldı ve Jonathan'ın adamlarından biri içeriye girdi. Kulağına bir şey fısıldadı ve Jonathan,

+Hemen geleceğim.

Peter oda da yalnız kalmıştı. Ayağa kalktı ve oda da bulunan aksesuarları incelemeye başladı. Jonathan'ın ince bir sanat anlayışı vardı. Her şey mükemmeldi. Belki de Jonathan söylediği gibi çukurda değildi. Refah ve zenginlik onun etrafındaydı...

Bir süre sonra içeriye silahı ile birlikte Jonathan ve adamları girdi. Peter'ın kolundan çekiştirdiler ve onu karanlık bir odaya attılar. Peter bu olanlara anlam veremdi. Var gücüyle bağırıyordu, ancak kimse onu duymuyordu.

Uzun bir süre sonra Jonathan ve adamları geldi. Peter'ı odadan çıkarttılar ve içeriye kırmızı bir sembol çizdiler. Bu sembolü Peter tanıdı. Bu satanizm sembolüydü.

Daha sonra içeriye mumlar girdi. Ortam bir anda yerini sessizliğe bırakmıştı. Peter'i zincir ile bağlayarak sembolün tam ortasına yerleştirdiler.

Jonathan ve beraberinde kiler, Sembolün belli kısımlarına giderek başlarını eğdiler. İçeriye giren başka bir kişi elinde kitap ile gelmişti. Peter'a bakarak anlamadığı dilde bir şeyler geveliyordu. Daha sonra, anlaşılır bir şekilde konuşmaya başladı;

+Bu insanı sana ikram ediyor ve bunun karşılığında senden, daha önce edindiğimiz güçlerden arınmak istiyoruz!

Bu sözleri dedikten sonra, elinde ki bıçak ile Peter'in bacağından, kolundan ve belli başka yerlerinden kesikler aldıktan sonra, bunu kadehe boşalttılar ve hepsi içti.

Peter garip hissediyordu. Sanırım herkes ölmesini bekliyordu. Ancak Peter ölmemişti! Beklentileri boşa gitmekle kalmamıştı. Peter artık bedenin den ayrılmış ve bir ruh olarak serbest kalmıştı.

Parlayan gözleri ile Jonathan ve arkadaşlarına bakıp, onları küle çevirdi. Dünya'ya bir kötülük serbest bırakılmıştı...O artık Peter değildi.

O Şeytan'ın ta kendisiydi ve Dünya artık onun parmaklarının arasındaydı.


 

Bisiklet Tutkusu

---

 Her zaman polis olmak istemişimdir. Eskiden, polisliğin tehlikelerini bilmeden polis olmak istiyor ve bunu bir hedef olarak düşünüyordum. Hayallerim gerçekleştiğin de, polisliğin hiçte hayal ettiğim gibi olmadığını anladım. Çünkü o gün beni derinden etkiledi...

20 yaşında sıradan bir insandım. Freelance olarak tasarım yapıyor ve geçimimi bu şekilde sağlıyordum. Her hafta sonu bisiklet sürüyorduk, arkadaşlarım ile birlikte. Bu hafta sonu da, diğerleri gibi farksızdı ve bisiklet sürmek için yola çıktık. Bisikletleri cipimizin arkasına yükledik ve uzun bir yol aldık...


Her zaman bisiklet sürdüğümüz ormana geldik ve doğanın büyüsü içerisinde bisiklet sürmeye başladık. Geçtiğimiz yerleri fotoğraflıyor ve kuşların sanatına tanık oluyorduk. Ne yalan söyleyeyim, hiçbir şeyin kötü olmasını beklemiyordum. Ancak bunu yazdığıma göre...Ölmeye çok yakınım.

Her zaman mola verdiğimiz düzlüğe geldik ve bisikletlerimizden inip çadır kurmaya başladık. Bugün burada kalacak ve sabahlara kadar şarkılar eşliğinde ateşin başında oturacaktık. Aynı her hafta sonu yaptığımız gibi. Saatler geçti ve sohbetin rengi bir anda değişti...

Aramızdan en garip sanılabilecek arkadaşımız, yine internette okuduğu bir Korku Hikayesi anlatmaya başladı. Dişçi diye bir hikaye okumuştu ve etkilenmişti. Bu yüzden bize de anlatmak istiyordu.

Garip hareket ve ses tonu ile anlattıktan sonra kahkaha atmaya başladı:

+Ne kadar korkmuş gözüküyorsunuz! Ha ha ha

Ancak bu hikaye gerçekten korkunçtu. Gülmesine bir anlam veremiyorduk. Bir hikaye daha anlatmaya başladı. Bu hikaye, ilk anlattığı hikayeden daha korkunçtu. Virüs kontrolden çıkmış ve insanlık sona doğru yaklaşıyordu, anlattığı hikaye de. Tekrar gülmeye başlayınca kendimi daha fazla tutamadım:

+Anlattığın bu hikayelerin gerçekten komik mi olduğunu sanıyorsun?

-N-Ne dedin sen?

+Anlattığın hikaye gerçekten komik mi sence diyorum!

- Elbette! Bu hikayelerin gerçek olmadığını biliyorsunuz.

+Biliyoruz. Fakat bu korkunç olmadıkları anlamına gelmiyor.

-Saçmala...!

Daha sözünü tamamlayamadan kafasına düşen bir dal parçasının altında kaldı. Bütün bu olup bitenleri izlerken, çığlığa benzer bir ses duyduk ve bisikletlerimize doğru yöneldik. Olamaz! Bisikletler'in lastiği patlamıştı.

Hemen koşmaya başladık. Ardımıza bakmadan koşuyorduk. Arkadaşım daha fazla dayanamadı ve düştü. Tek duyduğum geriden gelen ve arkadaşıma ait olan korkunç seslerdi. Elimde ki bıçağın yardımı ile önüme saçılan dalları kesiyordum.


Nihayet saklanacak bir yer buldum ve saklanmaya başladım. Çalılar'dan ses geliyordu ve bu ses hiç tanıdık değildi. Bir anda ismimin söylendiğini duydum. Uğultu halinde ismim söyleniyordu. Kafayı yememek elde değildi.

+Siz insanlar hiçbir zaman, gerçeklerin farkına varamayacaksınız! Kendi sahte dünyalarınız da, sahte hayatlarınızı oynuyorsunuz! Sizin gibi genç insanları öldürmek artık benim kişisel bir görevim. Çünkü siz insanlar, bulunduğunuz her ortamı yaşanılmaz kılıyorsunuz!

Bu konuşmanın ardından kalbimin nasıl attığına şahit oldum. Çalılardan biraz bakınca, elinde balta tutan ve uzun saçlı, yaşlı bir adam gördüm. Ondan daha güçlü olduğumu düşündüm ve çalıları aşarak üzerine doğru koştum. Elimde ki bıçağı böbreğine sapladım ve ikimiz bir anda yuvarlanmaya başladık.

Kafama çok kötü darbe almıştım. Benimle birlikte düşen adam dan sesler gelmiyordu. Kafam da hissettiğimiz sıcaklık ile birlikte anlamıştım, ölümümün yakın olacağını...

İşte size söylediğim buydu...Bu kan donduran olayları her zaman göremiyordum. Hatta ilk kez gördüm. Polis olmanın gerçeklerini şimdi anladım. Bu da benim bir sınavım...


 

Kafeste Geçen Bir Ömür

---

 Serbest araştırmacı olarak yazdığım ilk yazı sanırım bu olacak. Ölen bir adamdan duyduklarım beni fazlasıyla etkiledi. Sizi de etkileyeceğini düşünüyorum. Ancak insanların bunu duyması gerekiyor.

Bir gün annemle birlikte taksiye binmiştik. Amacımız bir alışveriş merkezine gitmek ve orada alışveriş yapmaktı. Öyle de oldu. Alışveriş merkezine girdik ve alışveriş yapmaya koyulduk. Bir genç kız olarak annemle birlikte alışveriş yapmaktan keyif alıyordum. Alışveriş yaptıktan sonra yemek yemeye koyulduk. Bu alışveriş merkezinin hamburgerleri gerçekten güzel oluyordu. İşte her şey burada başladı...

Yemek yedikten sonra kalktığımız sırada babamı gördüm. Anneme kötü davrandıktan sonra boşanmışlardı. Ancak bir türlü peşimizi bırakmıyordu. Babamın bir minibüsü vardı ve onu çok seviyordu. Her yere o minibüs ile gidiyordu. Alışveriş merkezinin ortasında annemle tartıştıktan sonra, gizli bir şekilde belinden çıkarttığı silahı bana doğrulttu. Diğer bir eli ile annemi tutarak derhal ikimizinde takip etmesini istedi.

Oldukça korkmuştuk. Bir şey diyemeden gittik. İkimizi de minibüsün bagajına attı ve ağzımız ile ellerimizi bağladı. Geçen saatlerin ardından bir yerde durdu. Hemen geleceğini ve sesimizi çıkartmamız gerektiğini söyledi.

Ne yazık ki durum o kadar basit değildi. Minibüs'ün zemininde gördüğüm bıçağı aldım ve hemen iplerimizi kestim. Annemin iplerini de kestikten sonra, minibüsü terk ederek koşmaya başladık. Sanırım bizi fark etmedi. Ya da fark ettiğini daha anlamamıştık...

köpek kovalarcasına koşarken bir ses duyduk. Bu ses o psikopata aitti. Yanlayarak önümüzde durdu ve silahı ile annemin bacağına ateş etti. Çığlık attım ancak, kimse duymuyordu. O kadar koşmuştuk ki ıssız bir yere rast gelmiştik.

Tekrar minibüse bindik ve yola koyulduk.

(5 Saat Sonra)

terk edilmiş bir depoya getirmişti bizi. Arabanın bagajını açtı ve düşünmeye başladı. Bana doğru dönere sen gel dedi ve belinden çıkarttığı silah ile annemin kafasına ateş etti. Masum kanı suratıma sıçramıştı. Ne kadar çığlık atsam da anlamsızdı. Elimden tuttu ve beni deponun içinde ki bir kafese attı.

Aralıksız işkence yapıyordu. Bizi ne kadar sevmediğini ve bu anı yaşayabilmek için ne kadar uğraştığını söylüyordu. Bazı günler aç bırakıyor, bazı günler ise öldüresiye dövüyordu. Hiç durmadı...

Neredeyse 10 yıl geçmişti. Yürümeyi bile unutuştum. O yaşlandı, ben ise ömrümün en güzel zamanlarını bu harebe yığınında geçirdim. Bir gün artık sesini bile duyamıyordum. Öldüğünden emindim.

+ Seni hemen buradan çıkartmalıyız.

- Hayır artık benim için çok geç. Sana hikayemi anlattım. Artık benim kim olduğumu biliyorsun.......

Ölmüştü. Ömrü bir hiç uğruna gitmişti. O....ölmüştü.
 

Karantina Dehşeti

---

 Günlerden cumaydı. Evime gelmeden önce çalıştığım iş yerinden izin almıştım. Hafta sonu boyunca dinlenmeyi umuyordum.  Corona virüs amacı ile alınan önlemlerin de etkisi ile birlikte böyle bir yola girmiştim ve karantina da eğlenceğimi düşünüyordum. Tek başıma yaşadığımdan, sıkça arkadaşlarımı çağırır birlikte geç saatlere kadar takılırdık. Ancak bu sefer öyle değildi. Bu sefer kimse yoktu ve tek başıma takılmayı düşünüyordum.

Eve geldim, duşumu aldım ve üzerimi giyindikten sonra yemek yapmaa koyuldum. Tek başıma olduğumdan çok abartılı yemekler yapmadım. Yalnızca hamburger yaptım ve salona doğru yol aldım. Yemeğimi masaya bıraktım ve şömineye odun attım. Isındıktan sonra, yemeğimi alıp televizyonun karşısına geçtim. Büyük bir basketbol tutkunuydum. Nba açtım ve izlemeye koyuldum.

Birkaç saat sonra gözlerim açıldı. Uyuya kalmıştım. Saat 02:00'ı gösteriyordu. Televizyon'da karıncalanma vardı. Şömine hala daha yanıyordu. Evde dağınıklık fark ettim. Salon normalde toplu olmasına rağmen dağınıktı. Bu durum beni şüphelendirdi. Şömine'nin yanında ki baltayı aldım ve diğer elimde ki telefonun ışığı ile etrafı aydınlatarak ışığa doğru yöneldim. Televizyon'un açık olmasına rağmen ışıklar yanmıyordu. Bu oldukça garipti. Daha sonra tekrar televizyona döndüm ve kapalı olduğunu gördüm.

Adeta dehşete kapıldım?! Televizyon'da karıncalanma vardı ancak kapalıydı. Hemen üstümü giyindim ve evi terk ettim. Oldukça garipti. Sokakta kimsenin arabası yoktu. Buraya gelen bir yabancı, benim gördüğüm manzarayı gördüğünde ıssız zannedebilirdi. Oysa ki daha uyumadan önce yan evde parti veriliyordu. Sanki herkes bir anda çekip gitmiş gibiydi. Etrafıma baktım. Bağırdım...Daha sesli bağırdım. Ses yoktu, delirecektim. Ellerimle başımı tuttum ve çığlık atmaya başladım.

Tekrar evime döndüm. 911 i aradım. Ancak sinyal yoktu. İnterneti açtım, sanki hiç varolmamış gibi bomboştu. Kısa süre sonra ışıklar geri geldi. Televizyonu açtım. Hiç kanal yoktu. Bir şeyler ters gidiyordu ve delirecektim.

İşten gelirken masanın üzerine koyduğum gazetelere göz gezdirdim. Tarih silinmişti ve içi boştu. Sanki her şey siyah beyaz gibiydi. Varoluş ve benliğim, kendini yitiriyordu. Her şey nereye gitmişti? Aklım almıyordu.

Tekrar dışarı çıktım. Elimden geldiğince bağırdım. Kimse ses vermiyordu. Marketlere gittim, kimse yoktu. Polis merkezine, hastaneye gittim hiç varolunmamış gibiydi. Gökyüzüne baktım. Sanki hiçbir şey orada değilmiş gibiydi...

Kendi varoluşsal acım ile birlikte Dünya'da tek başıma kalmıştım. Artık benliğimi bile hissetmiyordum. Artık ben yoktum!
 

Otoyol Katili

---

 Her zaman ki gibi seyahat yapmak ve köle gibi çalıştığım günleri güzel bir tatil ile telafi etmek amacı ile hazırlanıyordum. Aklımda Almanya'da güzel bir gezi yapmak vardı. Görmek istediğim yer çok fazlaydı ve görmek için can atıyordum.

Valizimi hazırladım ve arabama bindim. Almanya'ya araba ile gidebilirdim çünkü bu olanağı sağlayan otoyol vardı ülkem ile bağlı olan. Araba sürüşümün bir kaç dakika sonrasında, yolun üstünde ki bir markete uğradım ve yol sırasınca ihtiyacım olan ürünleri almaya koyuldum.

Temel gıdaları aldıktan sonra tekrar arabama bindim ve benzinimi de doldurduktan sonra doğruca Almanya'ya karşı sürmeye başladım. Neşeli bir müzik ve o müzik ile birlikte direksiyonu tutup gözünü yoldan ayırmayan ben...

Ne yanlış gidebilirdi ki? Her şeyi kitabına göre yapıyordum. Tek isteğim seyahat yapmaktı. Ancak...Bunu yazıyorum, çünkü her şey istediğim gibi gitmedi...

(3 Saat Sonra)

Neredeyse Almanya'ya varmak üzereydim. Müzik ile birlikte sular seller gibi zaman akıp gidiyordu. Bir kaç dakika sonra, yolda bir kaza gördüm. Normalde bu tip kazalar gördüğüm zaman durup yardım ederdim. Ancak yol tenhaydı ve az miktarda araba geçtiği için açıkçası biraz ürktüm. Ancak, kazanın ne kadar ciddi olduğunu gördükten sonra durmamak elde değildi. Arabamı sağa çektim ve yavaşlayarak arabadan indim.

Gerçekten hayatımda gördüğüm en korkunç kazalardan biriydi. Kimsenin olmaması ise beni oldukça tedirgin ediyordu. Telefon sinyali çekmiyor, yolda benden başka kimse yok. İçi yaralı ve ölülerle dolu bir araba. Ah! Yüce İsa gerçekten mi?

Yoldan çıkıp, araziye doğru yuvarlanan bir araba ve ona çarpıp feci bir şekilde takla atan bir araba vardı. Burasının ne olduğunu kestirebiliyordum. Alman otobanlarına saatler önce girmiştim. Yani Almanya'da sayılırdım, artık. Mola yerleri biraz ilerideydi. Ancak ilk önce kaza yapan arabaların içinde ki insanlara bakmam gerekiyordu. Yavaşça yürüdüm ve takla atan arabanın ön kapısını açarak yaralıların durumunu kontrol ettim.

Hiç umut yoktu. Şoförün boynu kırılmış, yanında ki çocuğu ise tanınmaz haldeydi. Ayrıca, araba alev almıştı. Dehşete kapıldıktan sonra, diğer arabayı kontrol etmek üzere tekrar yürümeye başladım. Hala daha sızlanan birilerini gördüğüm için mutluydum! benden bir şişe su istedikten sonra hemen araba gidip, marketten aldığım bir şişeyi ona dikkatlice içirdim.

Nefesini topladıktan sonra, bana kaza ile ilgili ayrıntılar vermeye başladı. Yanında ki ve arkasında ki herkes ölmüştü. Tek o yaşıyordu. İleride, mola merkezlerinin olduğunu ve orada belki yardım edecek eşya veya insanların olduğunu söyledi. Bende kafamı onaylar şekilde salladım ve araba binip oraya doğru sürmeye başladım.

Gerçekten de bir mola merkezi vardı. Arabamı durdurdum ve fırsattan istifade benzinini de doldurmuş oldum. İçeriye girdim ve bir kaza olduğunu, ölülerin oldukça fazla olduğunu ve yardım gerektiğini söyledim. Ancak sanırım kendi kendime konuşuyordum. Zira içeride kimse yoktu. Bu işten şüphelenmedim değil...Diğer binaları da kontrol ettim ve buranın terk edildiğini anlamam uzun sürmedi.

Tekrar arabama bindim. Kontağı çevirdim, ancak araba tutukluk yaptı. Bildiğin çalışmıyordu. Terk edilmiş bu yerde yalnız kalmıştım. Motorunu kontrol ettim ve motor kısmından dumanlar geliyordu. Açıkçası, arabaların tekniğini bilmediğimden hiçbir şey yapamıyordum. Terk edilmiş marketin içine girerek, oradan ilk yardım malzemeleri ve balta aldım. Ardından koşar adımlarla, kaza noktasına doğru koyuldum.

Yaralının olduğu arabaya gittim ve o anın şokunu yaşadım! Yaralı arabanın içinde yoktu. Elimde kileri arabanın koltuğunun üstüne koydum ve çevreye bakınmaya başladım. Yanımda getirdiğim fener ile çevreyi aydınlattım. Ancak gözle görülür bir şey yoktu.

Diğer arabaları kontrol ettiğim de ise, içinde ki ölüler de yoktu! hemen korkudan kaza yapan arabanın içine girdim ve gözlerimi kapatarak beklemeye başladım. Sanırım bu benim sonumdu! Neyse ki azıcık geriden bir arabanın dörtlü ışıkları açıp, kapattığını görünce arabadan indim ve iki elimi havada savurarak beni fark etmesini sağladım.

Araba oldukça garip gidiyordu. Sürekli hızı düşüyor ve gaza basmıyordu. Nihayet durdu ve koştum. Olamaz! bu- bu nasıl olabilir? Arabanın içinde şoför koltuğunda bir ceset vardı. Üstelik kaza yapanlardan birinin cesediydi bu.

Aklımı yitirecektim. Hemen kapıyı açıp cesedi yere attım ve arabayı çalıştırmayı denedim. Çalıştı, çalışmasına ancak bir türlü gitmiyordu. Arabadan inmek için yeltendiğimde, kapısının kilitli olduğunu fark ettim. Camları zorluyor, kapıları açmaya çalışıyor açamıyordum. İçerisi çok iğrenç kokuyordu.

Bütün bunlar olurken, arkadan son süratle oldukça büyük bir tır geldi ve bindiğim arabayı çarptı. Çarpmanın etkisi ile çok hızlı bir şekilde hareket etti araba. Bir kere daha çarptı. Kafamı direksiyona vurdum, cam ise basınca dayanamayıp kırıldı. Cam parçalarından biri omuzuma saplandı. Kolum direksiyona sıkışmıştı ve bir daha çarpmak üzere hız alıyordu, tır.

Tekrar çarptı...Bu çarpmadan sonra direksiyona sıkışan kolum, yerinden ayrıldı ve koptu. Acı çığlık atıyordum. Ama yol çok tenhaydı. Kısa bir süre sonra tır önümden ilerlemeye başlayınca rahatladım. Ancak düştüğüm durumdan kurtulabileceğimi sanmıyordum.

Acı acı düşünürken, koltuğun arkasından sırtıma doğru giren bir acı hissettim. Aşağılık herif! arkada bekliyormuş bunca zamandır. Arka taraftan sırtıma doğru motorlu bir testere soktu ve beni kesmeye başladı. Tanrım! sanırım ölüyordum...
 

Evde ki Dehşet

---

 Gençliğim sırasında oldukça garip bir insan olduğumu söyleyebilirim. Garipliklerim, çocukluğuma dayanıyor. Çocukken, diğer çocuklar gibi değildim. Belki kafa yapım diğer çocukların ki gibi değildi. Annem ve babam, çocukken diğer çocuklar gibi eğlenceli aktiviteler ile zaman geçirmediğimi söylüyordu. İnsanları korkutuyor ve onlara eşek şakaları yapıyordum. Her akşam yayınlanan, "Korku Hikayeleri" çizgi filmini ise kaçırmıyordum. Anlayacağınız garip bir çocukluğum oldu. Tabi ki bu garipliğin içerisinde, anne ve babama anlatmadığım bazı olayların da olduğunu tahmin etmişsinizdir.

Yakın arkadaşlarıma evimizin bahçesinde şaka yaparken ve onlarla birlikte korkunç oyunlar oynarken, aynı zamanda içimi ürperten komşumuzu izliyordum. Gerçekten beni bile korkutuyordu. Çocukluk hali diyeceksiniz, ancak ben normal bir çocuk değildim. Komşumuzda, normal bir komşu değildi. Her sabah terlikleri ile bahçesine çıkar ve çimlerini suladıktan sonra suratını asarak gazetesini okurdu. Birkaç kere oyuncaklarımız, onun bahçesine kaçtığı sırada, oyuncaklarımızın nasıl parçalandığını duyardık. Sanırım kafasında bazı sorunlar vardı ve bu beni oldukça korkutuyordu.

Bir gün, cadılar bayramı sırasında hayalet giysim ve sağ elime tutuşturduğum cadılar bayramı kovam ile birlikte, çeşitli komşularıma şakalar yapıyorum ve topladığım şekerleri yiyordum. Kendimi bu işe çok kaptırdım ve yapmamam gereken bir hata yaptım;

+ Ding Dong!

-Kimo?

-Şeker mi şaka mı?

Evet...yaptığım hata, karşı komşumuzun kapısını çalmak olmuştu. Kendimi o kadar çok kaptırmıştım ki, asık suratı ile kapıyı açınca anladım. Çok belli etmiyordum ancak kalbim çok hızlı atıyordu. Kapı açıldığında, içerisinde çok kuvvetli bir koku vardı. Aralıktan evinin içini görebiliyordum ve kusmamak için kendimi zor tuttum. Aksi ağzıyla; "Şeker yok! Burayı Terk Et!", dedi. Bende hiç üstelemeden terk edecektim ki, kapının arasından baktığımda bir çift bacak görüyordum. Sanırım o da gördüğümü anladı ve kolumdan çekerek beni evine alıp, arkadamdan kapısını kapatıp kitledi.

Sesimi duyurmak için yapabildiğim kadarı ile çığlık atıyordum. Ancak nafileydi. Beni o pis kokuşmuş evinde, mutfağında duran sandalyesine, zincirle bağlamıştı. Gerçekten kokunun nedenini de böyle öğrenmiştim. Çok iğrenç bir yemek yapıyordu. Elinde ki kaşık ile yemeği karıştırıyor ve sürekli tadına bakıyordu.

Sonra arkasını döndü ve bana birkaç saniye baktıktan sonra, kaşığı bırakıp mutfağı terk etti. Salondan konuşmalarını duyabiliyordum;

+ Açıkçası, korkmaman beni etkiledi. Topu buraya kaçan birçok çocuk benden korkardı. Ancak sen çığlık atmayı bile kestin.

(Çığlık atarsam, bana kötü bir şey yapar diye, çığlık atmıyordum)

Konuştuktan sonra, elinde bir 'İnsan' kolu ile geldi ve onu doğruca yaptığı yemeğin içine kattı. Kaşık ile tadım yapıp, "Aynı annemin yaptıkları gibi", dediği sırada, dehşete kapıldım.

Zincilerimi çözdükten sonra beni üst kata çıkarttı. Üst kat, alt kata göre daha kötü kokuyordu. Sonra, odanın üstünde 'Kesim Hane' yazan bir yere soktu ve beni oraya oturtup, bıçağını bilemeye başladı. Odanın içi çok kanlıydı ve ne yapacağımı bilmiyordum. Doğaçlama yaptım;

Doğruca oturduğum yerden kalktım ve odanın kapısına doğru koştum. Ben koşarken, beni gördü ve elinde ki bıçak ile omzuma bir kesik attı. Bir elimle omzumun kanamasını durdurmaya çalışıyor, diğer elimle ise olabildiğince hızlı burayı terk etmeye çalışıyordum.

Daha sonra koştuğum sırada, zeminin kırık olduğunu fark etmedim ve alt kata düştüm. (Bir cesedin üstüne...)

Manyak komşu, elinde ki bıçağı sallayarak, "Oh...Mikey...Oh! Bunu yapmamalıydın benim kestanem.", diye konuşuyordu. Bacağımın ağrısından duramıyordum. Bir yandan kaçmak istiyor, bir yandan ise ölümümü bekliyordum.

Bu sırada merdivenlerden inmiş ve karşımda dikilen ihtiyar deli adam, bıçağı salladı ve tam bana batıracakken, yarı çıplak halde başka bir kurbanın onun üstüne atladığını gördüm. Boğuşurlarken, mutfağa koştum ve orada ki sopayı alıp, ihtiyar adamın kafasına vurdum.

Kafası kanlar içinde kaldı ve hareketsizdi. Bana yardım eden başka bir kurban ise, kan kaybından ölmüştü. (Sanırım bu olayı hiç unutmayacaktım)

Bir elim başımda, evi terk ettim ve gördüklerim beni hiç şaşırtmadı. Her yer polis kaynıyordu. Ailem, ağlayarak bana koştu ve sarıldı. Benim çıkmam ile birlikte, polis memurları evin içine girdi.

Olaydan 1 hafta sonra, bu mahalleden taşındık ve bir daha hiç oradan haber alamadım. Şimdi bunu yazıyorum, çünkü aklımı kurcalıyordu. Hiç aklımdan çıkmadı, o zamandan beridir. Gördüklerim, bir kabustan beterdi. Sanırım kafama sıkacağım...
 

Et Marketi

---

Gençken, kendi aracımı ödemek için biraz kolay para kazanmaya karar vermiştim. Ebeveynlerim "hey, bizim bebeğe ihtiyacımız yok, büyü" tarzında konuşuyorlardı. Yani, kolay bir şey düşünüyordum. Yakınlarda ki bir aile bakkalında boş bir pozisyon açılmıştı ve bu en iyi şansımdı. Bunu okuyan birisi stok bölümünde çalıştıysa hemen ilişki kuracaktır. Ancak herhangi bir ipucunuz yoksa size bir tüyo vereceğim : eski eski şeylerin yerine yeni şeyleri koy. Durula ve yeniden yap. İşte işim bu. Diyecek özel bir şeyim yok.
Patronum tam bir baş belasıydı. Eğer açık sözlü olabilseydim. Her markete geldiğinde bağırarak emir verdiğini, küçük şeylerde bile hata bulduğunu söyleyebilirdim. Galiba herkes bu tarz bir patrona sahip. Daha da kötüsü sizinle aynı binayı paylaşıyorsa...Evet yarı zamanlı olarak çalışıyorum. Çünkü okuduğum liseye gitmem gerekiyor. Ayrıca hafta sonları da dahil. Normal saatlerim 3 değersiz bir saat gibi geçiyor. Bu 3 saat patron gerçekten benimle birlikte markette zaman geçiriyor.
Meşgul bir adam ve ben iş ahlakına saygı duyuyorum. Sanırım hakkında söyleyebileceğim tek iyi şey bu. Bu markette ki bir kural genellikle yeni kişilere söylenir : kimsenin ne yaptığını sorgulamamak. İş mülakatımda neredeyse çıldıracaktım. Benimle hiç konuşmuyor ve kaçamak göz kontağı kuruyorduk birbirimizle. Bunu rahat bir şekilde söyleyebilirim ki, bu adamdan gerçekten ürkmüştüm.
Günlerden bir gün, gerçekten çok zordu. Sıradan işlerimizi yapıyorduk. Boş kasaları dolduruyor, sodaları kontrol ediyorduk. Bütün işlerimizi kapanış saatine kadar yetiştirmeye çalışıyorduk. İşimi kontrol ettim, birkaç kasa pepsiyi dükkanın sonuna kadar taşıdım. Son kasayı rafa kaldırırken benden daha eski bir çalışan konuşmak için yanıma yaklaştı.
"Hey, dostum bir sorunumuz var.." "Evet, ne oldu?" "Patron bugün et ile ilgilenmeni istiyor."
Garip. Genellikle, bu marketin et stokları daima dolu olur. Hiç kimseyi orada görmemiştim. Yalan söylemediğine emin olmak için başka bir departmana gitmek istedim. Kısaca, araştırmaya koyuldum. Sessiz bir şekilde yaklaşım ve...Duydum. Bütün stok boştu.
"Yüce İsa! o Markette değil, değil mi?" "Hayır. O başkasıyla birlikte, ürünlerini pazarlamak için kasabaya yürüdü." Temiz bir hava... (Sonunda) Bir problem olmadan yerine getirebilirim. Fakat hızlı bir şekilde çalıştım. Hemen işi bitirmeye çalıtşım. "Tamam. Bu güzel haber. Sadece biraz daha Hareket Etmem Ge-" "Hayır, dostum. Şimdi yap!" Arkama baktım ve onun dönmekte olduğunu gördüm. Beni ispiyonlamasına fırsat veremezdim. Yani, soru sormadan kabul ettim. insanların sıklıkla çalıştığı yere ulaşan kapıya yöneldim. Oda tıka basa doluydu. Masalar her yerdeydi. Ancak çok soğuktu. Büyük metal kapıyı itmek oldukta zorluydu. Özellikle yorulmuşsan.
Kapıyı açtığımda karşılaştığım tek şey karanlıktı. Eğer kıçımın donmasını istemiyorsam, bu işi çabucak halletmeliydik. Ama önce gerçekten nereye gittiğimi görmeliydim. Her yer karanlıktı... Duvara tutuna tutuna karanlık içinde yürüyordum. Adeta bir aptal gibi hissediyordum. Telefonumu çıkarttım ve aklımda ki tek şey fenerdi. Parmağım, telefonun dokunmatiğine doğru yöneldi. Bacaklarım çok fazla titriyordu. Bu esnada telefon elimden düştü ve telefonun ışığı parlayarak, tavanda bulunan vantilatörün hemen ucunda ki bir zinciri gösterdi.
O zincir hızlıca çekildi ve adeta hayatım 5 dakika da gözlerimin önünde akıp gitti. İş arkadaşımın çürüyen gövdesi ve yırtığın üzerinde bağırsaklar dökülüyordu. köşede ki figüre odaklanmak oldukça zordu. Kan damlayan büyük bir kasap bıçağı tutan bir figür. "Bu bizim küçük sırrımız" Patronumdan duyduğuğum tek söz buydu... "Şimdi etimizin nereden geldiğini anlamıştım..."